Na południu Polski winorośl zaczęto uprawiać w czasach, gdy dotarło tu chrześcijaństwo. Już w X wieku krzewy winorośli porastały zbocza Wawelu, co wykazały badania archeologiczne.
W okresie średniowiecza nastąpił dynamiczny rozwój winiarstwa. Winnice sadzono przy klasztorach oraz siedzibach możnowładczych.  W pobliżu murów miejskich Krakowa i Sandomierza powstawały też winnice mieszczańskie. Dość łagodny klimat sprzyjał uprawie winorośli.
Pod koniec XV wieku nastąpił kryzys polskiego winiarstwa. Rodzime wina były wypierane przez trunki importowane z południa, głównie z Węgier. Przyczyną tej zapaści były zmiany klimatyczne. W wieku XVII, także z powodu zniszczeń wojennych, nastąpił ostateczny upadek winiarstwa w Małopolsce.
Pod koniec XIX wieku zaistniała szansa na odrodzenie winiarstwa na ziemiach polskich. W tym okresie zaczęto wprowadzać do uprawy nowe odmiany winorośli tzw. hybrydy franko-amerykańskie, które okazały się odporniejsze na chłód i choroby od tradycyjnych odmian winorośli szlachetnej. Były to krzyżówki odmian europejskich (Vitis vinifera) z dziko rosnącymi winoroślami amerykańskimi i amurskimi. Odmiany te dość szybko rozpowszechniły się we Francji i dotarły do innych krajów Europy.
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę podjęto próby odrodzenia rodzimego winiarstwa. Zakładano plantacje na terenie tzw. ciepłego Podola i Pokucia a także w okolicach Warszawy. W pierwszych latach powojennych próbowano kontynuować doświadczenia przedwojenne w okolicach Zielonej Góry i Warki. W latach sześćdziesiątych władze PRL znacząco ograniczyły areał istniejących winnic.
Ponowny rozwój winiarstwa nastąpił u nas po przemianach społeczno-gospodarczych z 1989 r. Głównym ośrodkiem rozwoju stało się Jasło. Uprawa winorośli rozwija się też dynamicznie w województwie małopolskim, gdzie funkcjonuje dziś ponad sto winnic towarowych.